و البته معتمدین و متنفذین می توانند با مدیریت ، مانع این‌ عملِ احساسی‌ شوند و خانواده ها را منصرف کنند ، اگر این موضوع گریز ناپذیر شد، سعی شود فقط در مراسم تشییع آن هم‌ از خواننده هایی که با اشعار و سروده های فخيم و آموزنده آشنا هستند، استفاده شود و در سایر مراسمات از این کار خودداری شود و تا کم کم زمینه حذف این رسم فراهم شود.  و چه بسا زنان "شربه خوان" یا "سرو خوان" محلی ما در محافل خصوصی و با رعایت جوانب عرفی و شرعی، سوزناک تر از خواننده ها حق مطلب را ادا می کنند....

روز های پنجشنبه درب های ورودی قبرستان بر روی خودرو ها بسته شود و اجازه ورود هیچ خودرویی به داخل محوطه قبرستان داده نشود؛ مردم هم بخاطر محدویت ورود به محوطه ،در حد امکان افراد معلول ، مسن و کم توان را...........

تا بفهمند‌ به قول پروین : "جرم راه رفتن نیست ، ره هموار نیست" تا بفهمند دولت ، یکی و دو تا نیست ، دولت ها در راس امور است! تا بفهمند دموکراسی حالا حالا در این مرز و بوم جایگاهی ندارد تا بفهمند آمدن یک پزشک برای نجات قانونِ بیمار کافی نیست و شفا را در جای دیگر باید جُست.

چه فراوانند خانواده های که روزانه داغدار می شوند  چه فرزندان خردسالی که از نعمت پدر یا مهر مادر محروم می شوند  و چه همسرانی که سالها با داغ مصیبت بی سرپرستی برای فرزندان خردسال خود پدری می کنند!  براستی چه چیزی می تواند جوابگوی این حجم از درد باشد

آیا باید به همه خواسته های کسانی که در مقاطع زمانی مختلف از نفوذ خود سوء استفاده کرده و صاحب موقعیت و امتیاز شده اند تن داد و با آنها کنار آمد؟