آشفتگی حاکمیت یا دولت های موازی ؟

یادداشت طنز آمیز به قلم حیدر آریائی نژاد/روشن خبر

هر ازگاهی یکی از حکام و مسئولین وقت مملکت ما افاضاتی را ایراد می فرماید که مشابه آن را نه در حکومت پادشاهان باستان و گذشته دیده ایم و نه می توان چنین برنامه هایی را برای جانشینان خلف یا ناخلف آنان متصور شد.
آن روز که دکتر پزشکیان عنوان کرد ،
“روزانه ۲۰ هزار لیتر بنزین گم می شود” ، فهمیدیم حرف دولت منتخب ، حرف اول که نه ، حرف آخر هم نیست!
اخیرا نیز به نقل از دولت عنوان شد که: “ما روزی ۹ هزار لیتر بنزین قاچاق از قاچاقچیان می خریم”
یاللعجب! بخندیم یا گریه کنیم!؟
راستی این سخنان چه پیامی دربر دارند؟
مگر تولید کننده و صادر کننده و توزیع کننده ، همگی یک دولت نیست؟

مگر چند دولت در راس امور است که یکی تولید می کند و دیگری قاچاق؟
و مگر این دولت های در آفتاب و در سایه هماهنگ‌ نیستند؟

در کدام مقطع تاریخی و کدام دولت و حکومت این افاضات نادر را شنیده اید؟
انتظار چه واکنشی از ملت دارید؟
شاید اینگونه فکر می کنید که اصلا “به رعیت چه” که در باره این چیزها اظهار نظر کند!
و شاید هم‌ انتظارات ما بالاست و ما حق نداریم برخی چیز ها را بفهمیم ، و شاید هم‌ اشکال ، از حافظه تاریخی ماست.
چون اگر می فهمیدیم ، اساسا این سوال نباید برایمان پیش می آمد، اگر حافظه قوی داشتیم ، وقتی یک روز شنیدیم‌ که در این مملکت “دکل نفتی” گم‌ می شود ، گم‌شدن نفت و بنزین تعجب مان را بر نمی انگیخت!

بدیهی ست که در انتخابات اخیر مردم حضور مسعود را
نا پرهیزیِ حاکمیت برای طرحی نو تلقی نموده ، این حضور را به فال نیک گرفته و این انتخاب را به مثابه ی فتح باب و گشایش روزنه امید دانسته و دل به بهبود اوضاع بستند.

به این امید که با طلوع این ستاره سعد، نورِ شفافیت ، خواب رانت داران و سهم خواهان را آشفته خواهد کرد و درآمد دولت را در ظرف شیشه ای ریخته ، دست باج خواهان شرقی را از چاه نفت کوتاه و حواله ی سهم خواهانِ غرب ستیز نیز بی پاسخ خواهد ماند و با “سیاست مُدن” ، درآمد های کلان را تحت عناوینی چون یارانه و کارانه و سهام ، به کام ملت سرازیر نموده تا با آن به “تدبیر منزل” پرداخته و قبل از ورود به بهشت موعود در همین دنیای فانی ، عیش مدام شان به راه افتد و دلی از عزا در آورند و عقده چهل ساله ی زندگی ناکرده را خالی نمایند.
اما چه زود صداقت مسعود، موجب نشت اطلاعات و راز های پشت پرده شد و جملاتی چون “من نمی خواستم رئیس جمهور شوم‌” ، ” در انتخاب کابینه با حاکمیت هماهنگ کردم” و ” صرفا مجری سیاست های کلی هستم” ، چون آب سردی بود که بر ذهنِ پاکِ ملتِ خوش باور ریخته شد و چُرتِ خوش خیالی شان را پاره کرد،
تا متوجه شوند از اجاق این پزشک آبی برای ملت گرم نمی شود ،‌
تا بفهمند ایراد صرفا از اشخاص نیست که با رفتن محمود و آمدن مسعود، درد های مزمن این ملت درمان شود.
تا بفهمند‌ به قول پروین : “جرم ، راه رفتن نیست ، ره هموار نیست”

تا بفهمند دولت ، یکی و دو تا نیست ، دولت ها در راس امور است!
تا بفهمند دموکراسی حالا حالا در این مرز و بوم جایگاهی ندارد
تا بفهمند صرفا آمدن یک پزشک برای نجات قانونِ بیمار کافی نیست و
شفا را در جای دیگر باید جُست.
قانون ، ضمانت اجرایی می خواهد،
ضمانت اجرایی ، اراده ی واقعی ملت و اجرای کامل اصول دموکراسی ست.