از دل محرومیت تا درخشش در کنکور؛ صدای افتخار از چاروسا

یادداشت/روشن خبر/ مجید شهبازی

با اعلام نتایج اولیه کنکور سراسری ۱۴۰۴، بار دیگر چراغ امیدی از دل کوهستان‌های خاموش روشن شد. منطقه چاروسا، با همه‌ی محرومیت‌ها، کمبودها و بی‌توجهی‌ها، فرزندانش را با افتخار به جامعه علمی کشور معرفی کرد؛ دانش‌آموزانی که با کمترین امکانات، اما بیشترین اراده، در مدارس ساده و بی‌تجمل، درخشیدند.
در مدارسی که نه کتابخانه‌ای مجهز دارند، نه سیستم سرمایشی یا گرمایشی مناسب، نه مشاور تحصیلی، نه کلاس کنکور، نه حتی استاندارد رقابت در مسیر پرپیچ و خم اموزشی را… اما دارند مردمانی قانع و متوکل، معلمانی جان‌برکف و دانش‌آموزانی با آرزوهایی به بلندای قله‌های زاگرس.
دبیرستان دخترانه کوثر – بیسیدون
🌸 عشرت جلیلی – تراز ۹۲۰۰
🌸 هانیه جهانگرد – تراز ۸۷۰۰
🌸 رقیه آهسته – تراز ۸۶۰۰
🌸 فاطمه موسوی پویا – تراز ۸۶۰۰
🌸 فادیا موسوی پویا – تراز ۷۸۰۰

دبیرستان پسرانه شهید دردمه
🌹 علی‌اکبر حبیبی – تراز ۹۱۰۰
🌹 پوریا رستم‌منش – تراز ۸۷۹۶
🌹آرمین زمانی – تراز ۸۰۰۰
🌹مصطفی دردمه – تراز ۹۲۰۰
🌹 شهاب ایوازه – تراز۸۱۰۰
🌹مهدی حبیبی – تراز ۸۸۰۰
من، مجید شهبازی، معلمی از دیار چاروسا، با افتخار و اطمینان کامل این اسامی را منتشر می‌کنم. این دانش‌آموزان تنها نمایندگان تعداد زیادی از نوجوانان بااستعداد و کمتردیده‌شده‌ی مناطق محرومند؛ جوانانی که اگر فقط اندکی دیده شوند، آینده‌سازان درخشان ایران خواهند بود.
اما پشت این افتخارات، حقیقتی تلخ پنهان است:
برای رسیدن به جلسه کنکور، این نوجوانان باید نزدیک به ۹۰ کیلومتر مسیر پرخطر و ناایمن را از چاروسا تا شهر دهدشت طی کنند؛ جاده‌هایی که سال‌هاست از فهرست توجه مسئولان خارج شده‌اند.
بسیاری از آن‌ها ناچارند شب کنکور را در خانه‌های مردم شهردهدشت بگذرانند؛ نه در خوابگاهی استاندارد، نه در اقامتگاهی ایمن، بلکه در اتاق‌هایی که با لطف مردم نیک‌اندیش شهر فراهم شده‌اند.
با چشم‌هایی کم‌خواب، دل‌هایی پراضطراب و بدنی خسته، پای برگه آزمونی می‌نشینند که آینده‌شان را رقم می‌زند.
موارد زیر تنها بخشی از بی‌عدالتی آموزشی از گذشت سال ها می باشد:
نبود مدرسه شبانه‌روزی در منطقه برای دانش‌آموزان کنکوری
کمبود امکانات مشاوره‌ای مستمر و تخصصی برای هدایت تحصیلی دقیق
نبود مرکز مشاوره یا برنامه‌ریزی تحصیلی منسجم
برگزار نشدن کلاس‌های آمادگی کنکور به‌صورت منظم و حرفه‌ای
ضعف زیرساخت‌های ارتباطی برای دسترسی به آموزش‌های آنلاین
کمبود کلاس‌های هوشمند و تجهیزات نوین آموزشی در مدارس
نبود کتابخانه یا آرشیو منظم منابع کنکور
کمبود تجهیزات کمک‌آموزشی مانند رایانه، چاپگر و وسایل کمک‌درسی
نبود سیستم حمل‌ونقل ایمن و مناسب برای حضور در آزمون‌های حساس
با وجود این نابرابری‌ها، معلمان پرتلاش منطقه با کمترین امکانات، نهایت همت و تعهد خود را برای حمایت از دانش‌آموزان به‌کار بسته‌اند؛ اما کمبود ساختارهای حمایتی و تفاوت فاحش در شرایط آموزشی میان مناطق برخوردار و محروم، همچنان چالشی جدی است.
در چنین شرایطی، نوجوانان چاروسا ناچارند با رقیبانی رقابت کنند که از آموزش باکیفیت، فضای آموزشی مجهز، کلاس‌های کنکور حرفه‌ای، مشاوران تخصصی و حمایت مالی برخوردارند.
در حالی‌که خانواده‌های این دانش‌آموزان اغلب از قشر کم‌برخوردارند؛ پدران و مادرانی شریف که در کشاورزی و دامداری سنتی با سختی روزگار می‌گذرانند.
و با این حال، فرزندان این سرزمین با تکیه بر اراده و تلاش، رتبه‌هایی ارزشمند به دست آورده‌اند.
آیا این تلاش‌ها شایسته‌ی حمایت ویژه نیست؟
پرسش ما از مسئولان:
چرا باید فرزندان این خاک، این‌گونه به زحمت بیفتند تا یک کنکور بدهند؟
آیا عدالت آموزشی فقط در شعارها زنده است؟
مگر می‌شود در قرن ۲۱، هنوز مناطقی باشند که برای یک آزمون سراسری، دانش‌آموزان‌شان مجبور باشند شب را در خانه‌ی مردم بگذرانند؟
و مگر توسعه واقعی، بدون آموزش عادلانه ممکن است؟
خواسته ما روشن است:
از نمایندگان مجلس و مدیران ارشد استان انتظار داریم که چاروسا را در اولویت توسعه آموزشی قرار دهند.
از وزارت آموزش‌وپرورش می‌خواهیم برنامه‌ای ویژه برای تجهیز مدارس و توسعه زیرساخت‌های آموزشی این مناطق تدوین کند.
از بنیادهای حمایتی مانند بنیاد برکت، بنیادعلوی، ستاد اجرایی فرمان امام، بنیاد مستضعفان و قرارگاه امام حسن مجتبی (ع) دعوت می‌کنیم به این منطقه بیایند؛ چاروسا را ببینند، نه فقط برای پروژه‌ای موقت، بلکه برای ماندن، برای ساختن.
و از همه دلسوزان ایران، خیرین، فرهنگیان، اصحاب رسانه، خواهشمندیم صدای ما باشید؛

صدای بیسیدون، صدای شهیددردمه، صدای فرزندان خاموشی که می‌درخشند، اما دیده نمی‌شوند.
✍️ سخن پایانی
چاروسا خاک فراموش‌شده‌ای نیست؛ سرچشمه‌ای است از انگیزه، شوق و توانمندی.
دانش‌آموزانش چراغ‌هایی‌اند در تاریکی محرومیت. این نور را باید دید، باور کرد و از آن مراقبت نمود.

امید، زنده است؛ ولی بی‌حمایت، خاموش می‌شود.
ما صدای این امیدیم؛
صدای چاروسا باشید.
مجید شهبازی – معلمی ریشه در خاک چاروسا