یاد بودی تقدیم به مرحوم استاد علی غریب زاده شاعر و خواننده ایل زیلایی

روشن خبر /نویسنده تقی آزاده از زیلایی روستای موشمی سفلی

پیچیده‌اش نکنیم..
زیرا احساسات،به اندازه کافی پیچیده هستند.
احساسات..چه کلمه پرباری!
گویی هزاران حرف را در خود جای داده است که گاهی آدمی ممکن است بخواهد به دیگران انتقال دهد،البته اگر گوش شنوایی هم باشد..
زندگی یک موهبت است،
یک غنیمت است،
یک نعمت..
اما حقیقت غم انگیز این است که هرچیز زیبایی روزی به پایان می‌رسد.
گاهی احساسی،گاهی قلبی و گاهی صدایی خاموش می‌شود.
صدایی که با خواندن شعرها و موسیقی‌هایی گاه احساس خوشحالی و گاه غم را به وجود آدمی می‌بخشید.
موسیقی که اگر آن را تنها هنر بنامیم از ارزش آن کاسته می‌شود.
حال کسی از میان ما رفته است که صدایش،نت‌هایش،اشعارش برای سالیان بعد هم در میان ما است انگار برای خود یادی همیشه ماندگار برجای گذاشته است.
استاد علی غریب زاده…
انگار که همه با او آشنایی دارند؛از دیار زیبای زیلایی..!
فردی که زیلایی را با موسیقی‌هایش بر سر زبان انداخت و زیبایی این دیار را برای همه ترجمه و تفسیر کرد. گویا عشق و همبستگی را در آن دیار هربار زنده می کرد و روح را جلا می‌داد.
گویی کلمات کم آورده بودند و او موسیقی و خوانندگی را برگزیده بود و بدون نیاز به تصویر همه چیز را جادو می‌کرد،انگار روح آسیب دیده‌اش هیچ دوایی جز رسیدن به جهانی سرشار از موسیقی و آوایی که التیام تمام زخم‌های او بود نداشت و تمام ثانیه‌ها شاهد این معجزه بودند.
او با صدایش چنان توصیفاتی از هرچیزی برجای گذاشت که هیچ علف هرزی در آنها پیدا نمی‌کنی.
شاید همین علاقه‌اش به دیارش بود که سبب می‌شد هرکسی مجذوب این دیار شود.
زیلایی که در هوای صبح زمستانی روز پنجم اسفند یک هزار و چهارصد و سه شاهد شنیدن فوت این استاد بزرگ بود و او را با آغوش باز پذیرفت و مردمانی که از جای جای این دیار بزرگ و شهرهای اطراف به احترام او در روز پرکشیدنش او را همراهی کردند و مانند روزها،ماه‌ها و سالهای گذشته در مراسم او شرکت کردند اما با این تفاوت که این روز مراسم خاکسپاری او بود.
همه متأثر و ناراحت،
کلمات ذهن را یاری نمی‌کند از این غم و اندوه…
تنها به واژه‌ای به نام تسلیت بسنده می‌کنیم تا خودمان را تسلی دهیم.
روحش شاد و یادش تا ابد گرامی باد.